Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βιβλιοθήκη της πολιτείας του Βερολίνου
Βιβλιοθήκη της πολιτείας του Βερολίνου
ΤύποςΕθνική Βιβλιοθήκη
Ίδρυση1661, πριν 362 έτη (1661)
Τοποθεσία Γερμανία, Βερολίνο
Συντεταγμένες52°30′23″N 13°22′13″E / 52.50639°N 13.37028°E / 52.50639; 13.37028
Συλλογή
ΤεκμήριαConventional printed works, those in microform, sound recording media and digital publications on physical storage devices and net publications
Μέγεθος23,110,423 εκατομμύρια τεκμήρια
Νόμιμη κατάθεσηΝαι
Πρόσβαση και χρήση
Επισκέπτεςmembers of the public
Άλλες πληροφορίες
ΔιευθυντήςBarbara Schneider-Kempf
Ιστότοποςstaatsbibliothek-berlin.de/en/

Η κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου (Staatsbibliothek zu Berlin) είναι μια βιβλιοθήκη στο Βερολίνο που είναι και ιδιοκτησία του Πρωσικού Ιδρύματος Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Stiftung Preußischer Kulturbesitz)(Γερμανικά). Χωρισμένη σε δύο κτίρια, αποτελεί απόθεμα λογοτεχνικών γνώσεων όλων των εποχών, όλων των χωρών και όλων των γλωσσών. Η βιβλιοθήκη είναι η μεγαλύτερη από άποψη γνώσης στον γερμανόφωνο χώρο[1]. Η ιδιαιτερότητά της βασίζεται στις ιδιωτικές συλλογές της, όπως τα βιβλικά εικονογραφημένα χειρόγραφα του 5ου αιώνα του Quedlinburg Itala ή η μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων των Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κρατική Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε το 1661 από τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Α Brand του Βρανδεμβούργου ως «Βιβλιοθήκη του Πρίγκιπα Εκλέκτορα» (Kurfürstliche Bibliothek) στο Cölln an der Spree. Το 1701 η βιβλιοθήκη μετονομάστηκε σε "Βασιλική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου" και διατήρησε αυτό το όνομα μέχρι το τέλος της μοναρχίας στη Γερμανία το 1918, όταν πήρε το όνομα "Πρωσική κρατική βιβλιοθήκη". Τα σχέδια για το κτίριο στο Unter den Linden ανατέθηκαν στον Ernst von Ihne.

Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου.

Στις 10 Μαΐου 1933, με πρωτοβουλία του υπουργού της προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, οι Ναζί έκαψαν περίπου είκοσι χιλιάδες βιβλία, τα περισσότερα είχαν πάει σε δημόσιες βιβλιοθήκες (αλλά όχι στην Κρατική Βιβλιοθήκη), συμπεριλαμβανομένων έργων του Τόμας Μαν, του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, του Χάινριχ Χάινε, του Καρλ Μαρξ και πολλοί άλλοι συγγραφείς. Σήμερα, μια γυάλινη πλάκα κολλημένη στο Bebelplatz, δείχνει τις άδειες βιβλιοθήκες, για την επέτειο αυτού του γεγονότος. Αυτή η πλατεία είναι πολύ κοντά στην τοποθεσία Unter den Linden της Βιβλιοθήκης.

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ολόκληρη η συλλογή (τότε σχεδόν τρία εκατομμύρια βιβλία και άλλα τεκμήρια) ήταν κρυμμένα για λόγους ασφαλείας σε τριάντα μοναστήρια, κάστρα και εγκαταλελειμμένα ορυχεία. Ως αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, περίπου 800.000 τόμοι και ειδικές συλλογές της κρατικής βιβλιοθήκης του Βερολίνου καταστράφηκαν[2], χάθηκαν ή δεν επέστρεψαν. Μέρος αυτών των συλλογών επέστρεψε και συγκεντρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 σε ένα νέο κτίριο σχεδιασμένο από τον Χανς Μπέρναρντ Σάρουν στο Kulturforum στην Potsdamer Strasse στο Δυτικό Βερολίνο και το οποίο εμφανίζεται ιδιαίτερα στην ταινία Τα φτερά της επιθυμίας που γυρίστηκε στο Βερολίνο πριν από την επανένωση.

Το 1957, δημιουργήθηκε το Πρωσικό Πολιτιστικό Ίδρυμα. Η αποστολή του ήταν να "μεταφέρει πολιτιστικά αγαθά από το Βερολίνο για πολεμικά ζητήματα ". Ωστόσο, λόγω της σύγκρουσης για το συνταγματικό δίκαιο μεταξύ του ομοσπονδιακού κράτους και των Länder, το ίδρυμα ενσωματώθηκε στο Βερολίνο παρά μόνο τέσσερα χρόνια αργότερα. Το 1961, το Ανατολικό και το Δυτικό Βερολίνο γιόρτασαν την τριακονταετηρίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης (Βιβλιοθήκη Δυτικού Βερολίνου στο Μάρμπουργκ και Κρατική Βιβλιοθήκη του Ανατολικού Βερολίνου) σε ένα πολιτικό πλαίσιο ψυχρού Πολέμου.

Το 1963, το διοικητικό συμβούλιο εξέδωσε τελικά πρόσκληση υποβολής προσφορών για την κατασκευή ενός νέου κτιρίου για την κρατική βιβλιοθήκη. Το 1964, ο Hans Scharoun θα είναι υπεύθυνος για το σχέδιο.

Το 1978, μετά από έντεκα χρόνια εργασίας, εγκαινιάστηκε η Κρατική Βιβλιοθήκη της Πρωσικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, έτσι ώστε να υπάρχει ίδρυμα τόσο για το Ανατολικό όσο και για το Δυτικό Βερολίνο.

Μετά την επανένωση της Γερμανίας την 1η Ιανουαρίου 1992, οι δύο βιβλιοθήκες συγχωνεύθηκαν με την ονομασία Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου / Πρωσικό Πολιτιστικό Ίδρυμα, το οποίο έγινε ιδιοκτησία του Πρωσικού Ιδρύματος Πολιτιστικής Κληρονομιάς, το οποίο βρίσκεται τώρα σε δύο χώρους.

Γενικά Στοιχεία της βιβλιοθήκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου διαθέτει αρχεία από όλους τους κλάδους, γλώσσες, ηλικίες και χώρες με έμφαση στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Εκτός από τις κύριες συλλογές, πολυάριθμες και τεράστιες ειδικές συλλογές διατηρούνται και φροντίζονται σε εξειδικευμένα τμήματα. Τα κεφάλαια διατηρούνται κυρίως σε καταστήματα. Μπορούν να αναζητηθούν στον ηλεκτρονικό κατάλογο. Η χρήση και ο δανεισμός βιβλίων από την Κρατική Βιβλιοθήκη επιτρέπονται σε άτομα άνω των 18 ετών και με χρέωση.

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεγάλοι θησαυροί του παγκόσμιου πολιτισμού και της εθνικής κληρονομιάς φυλάσσονται από επιστήμονες και βιβλιοθηκονόμους, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης συλλογής έργων του Μότσαρτ στον κόσμο, 80% όλων των χειρογράφων του Johann Sebastian Bach, της 5ης και της 9ης Συμφωνίας του Ludwig van Beethoven, καθώς και του Decameron του Boccaccio

Συνεργατικά προγράμματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα συνεργατικά προγράμματα μάθησης αφορούν τις νομικές επιστήμες και ανατολικές επιστήμες (μέχρι το 2005 ως πρόγραμμα συνεργατικής μάθησης), με εξειδικευμένη εικονική βιβλιοθήκη CrossAsia, σλαβικές γλώσσες και λογοτεχνίες, εκδόσεις χαρτογραφίας, διεθνής τύπος, κοινοβουλευτικές εργασίες και τοπογραφία.

Οργάνωση της δομής της βιβλιοθήκης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διαχείριση της βιβλιοθήκης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Από την Ίδρυση έως το 1945
    • 1842–1873 Γκέοργκ Χάινριχ Περτζ - (Georg Heinrich Pertz)
    • 1873–1884 Καρλ Ρίχαρντ Λέπσιος - (Karl Richard Lepsius)
    • 1886–1905 Αογκουστ Ουιλμαννς - (August Wilmanns)
    • 1905–1921 Αντόλφ φον Χάρνακ - (Adolf von Harnack)
    • 1921–1925 Φριτζ Μιλκάου - (Fritz Milkau)
    • 1925–1945 Χιούγκο Άντρες Κρους - (Hugo Andres Krüß)
  • Κρατική Βιβλιοθήκη του Ανατολικού Βερολίνου
    • 1946–1950 Ρουντολφ Χόκερ - (Rudolf Hoecker)
    • 1950–1976 Χορστ Κούνζε - (Horst Kunze)
    • 1977–1988 Φρίντχιλντ Κράουζε - (Friedhilde Krause)
    • 1989–1991 Ντίετερ Σμιντμάιερ - (Dieter Schmidmaier)
  • Κρατική Βιβλιοθήκη του Δυτικού Βερολίνου
    • 1948–1961 Μαρτιν Κρεμερ - (Martin Cremer)
    • 1963–1972 Λούντβιγκ Μπόρνγκασερ - (Ludwig Borngässer)
    • 1972–1987 Έκκεχαρτ Βέσπερ - (Ekkehart Vesper)
    • 1987–1995 Ρισαρντ Λαντβερμεγιερ - (Richard Landwehrmeyer)
  • Μετά την Επανένωση
    • 1995–2002 Αντονιους Τζαμμερς - (Antonius Jammers)
    • 2002–2003 Γραχαμ Τζεφκοατ - (Graham Jefcoate)
    • Από το 2004: Μπάρμπαρα Σναιντερ-Κεμφτ - (Barbara Schneider-Kempf)
Κεντρικά τμήματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενική διεύθυνση, κεντρικό τμήμα / διοίκηση, διαχείριση πληροφοριών και δεδομένων, επιστημονικές υπηρεσίες και σύστημα καταλόγου, χρήση, διαχείριση συλλογής και ψηφιοποίησης καθώς και εθνικές υπηρεσίες.

Ειδικά τμήματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορικά έντυπα, χειρόγραφα, παρτιτούρες, χάρτες, τομέας της Ανατολικής Ευρώπης, τομέας της Ανατολικής Ασίας, τομέας Ανατολής, τομέας παιδιών και νέων, τομέας γραπτού τύπου και αρχεία κληρονομιάς της Πρωσίας.

Συντήρηση συλλογών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ετήσιος προϋπολογισμός για τα ειδικά κονδύλια συντήρησης είναι περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ. Σημαντικά έργα τα τελευταία χρόνια, με επικεφαλής την Ένωση φίλων της Κρατικής Βιβλιοθήκης του Βερολίνου (ιδρύθηκε το 1997, και είναι κληρονόμος της ένωσης φίλων της Βασιλικής Βιβλιοθήκης του Βερολίνου από το 1914):

  • η αποκατάσταση της περγαμηνής της Εβραϊκής Βίβλου "Erfurt 1" καθώς και τις χειρόγραφες παρτιτούρες του Johann Sebastian Bach.
  • η χορηγία βιβλίων
  • η έκδοση των βραβείων Max Herrmann

Παροχή υπηρεσιών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έναρξη μιας σύγχρονης διαδικασίας πληρωμής πρόσβασης με χρήση καρτών μνήμης χρηστών, δικτυακού καταλόγου μεσαιωνικών χειρογράφων, πύλης ευρωπαϊκών υποθέσεων για βιβλιοθήκες, αρχεία, μουσεία και τη συντήρηση μνημείων της πολιτιστικής επιτροπής του EUBAM [3] και του συλλογικού καταλόγου αυτόγραφου: Καλλιόπη [4].

Ψηφιοποίηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ψηφιοποίηση μοναδικών αρχείων, συλλογών που αποτελούν μέρος ενός συνόλου ή ορισμένων τόμων υλοποιείται στο Κέντρο Ψηφιοποίησης της Βιβλιοθήκης σύμφωνα με τις δικές της προτεραιότητες και σύμφωνα με τα αιτήματα των χρηστών. Τα τελευταία χρόνια είδαν το φως εξαιρετικά ψηφιοποιημένα έργα: εικονογραφημένα χειρόγραφα του τμήματος χειρογράφων του Shâh Nâmeh, των βερολινέζικων συλλογών του Tourfan (Παλαιά Τουρκικά, ιρανικά και Tokharian), της Ενάτης Συμφωνίας του Ludwig van Beethoven, του Πρωσικού κρατικού Τύπου, του αρχείου αρμοδιότητος έκδοσης, χειρόγραφες παρτιτούρες του Γιόχαν Σεμπαστιάν Μπαχ. Τα τρέχοντα σχέδια καταγραφής περιλαμβάνουν το άνοιγμα συλλογών δεσμευτικών επιχρισμάτων από την κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου, ιδιαίτερα ιστορικά σημαντικά ανατολίτικα χειρόγραφα σε συνεργασία με τη Max-Planck Society for the Development of Sciences, πηγές του πρωσικού δικαίου.[5]

Συνεργασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνεργάστηκε σε πολλά σχέδια όπως το English Short Title Catalogue (ESTC), η ευρωπαϊκή βιβλιογραφία.

Εξειδικευμένες πληροφορίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ψηφιακή βιβλιοθήκη ειδικεύεται στα ακόλουθα θέματα: δίκαιο, Άπω Ανατολή, Νοτιοανατολική Ασία, σλαβική και σύγχρονη ιστορία.

Πληροφορίες για το κοινό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ευρύ κοινό ενημερώνεται για τις συλλογές της βιβλιοθήκης καθώς και για τα έργα επέκτασης, συντήρησης και χρήσης. Ενημερώνεται επίσης για την ανάπτυξη της βιβλιοθήκης ως θεσμού και για τον ρόλο που παίζει σαν εθνική αλλά και παγκόσμια βιβλιοθήκη. Οι πληροφορίες αυτές είναι διαθέσιμες μέσω της ιστοσελίδας της, των κοινωνικών δικτύων, του Τύπου, κτλ.....

Καταγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2011/2012, η συλλογή περιελάμβανε 23,8 εκατομμύρια έγγραφα, κατανεμημένα σε δύο χώρους (Unter den Linden και Potsdamer Strasse)[6]:

  • 11.036.000 βιβλία, περιοδικά και δεμένες εφημερίδες συμπεριλαμβανομένων:
    • 212.600 σπάνια βιβλία
    • 4442 incunabula
  • 1.123.000 χάρτες, σχέδια και απόψεις της πόλης
  • 463.300 έντυπη μουσική
  • 243.660 εφημερίδες μεγάλου μεγέθους
  • 18.467 δυτικά χειρόγραφα
  • 1.602 τεμάχια εγγράφων
  • 66.681 παρτιτούρες και μουσικά αυτόγραφα
  • 42 176 ανατολίτικα χειρόγραφα
  • 321.165 αυτόγραφα
  • 1.637 έντυπα και αρχεία
  • 10.380.000 άλλα μη ηλεκτρονικά υλικά
  • 405.375 ψηφιακά έγγραφα
  • 4.833 βάσεις δεδομένων
  • 22.414 ηλεκτρονικές εφημερίδες και περιοδικά
  • 24.475 άλλα μη ηλεκτρονικά έγγραφα

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Porträt | Staatsbibliothek zu Berlin». staatsbibliothek-berlin.de. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2021. 
  2. ↑ «Die Staatsbibliothek: Geschichte 1946-» [History 1946-] (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2012. 
  3. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2021. 
  4. ↑ http://kalliope.staatsbibliothek-berlin.de/
  5. ↑ «Die Staatsbibliothek: Zahlen und Fakten» [Facts and Figures] (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2012. 
  6. ↑ «Zahlen und Fakten | Staatsbibliothek zu Berlin». staatsbibliothek-berlin.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2021. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Edward Kasinec, "A Soviet Research Library Remembered," Libraries & Culture, vol. 36, no. 1 (Winter 2001), pp. 16–26. In JSTOR.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κρατική_Βιβλιοθήκη_του_Βερολίνου&oldid=10599202"